ยอด

เป็ก ๆ เสียงอะไรสักอย่างทำให้ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าวันนี้ ผมไม่รู้หรอกว่าวันนี้เป็นวันอะไร แต่เสียงดังที่เกิดขึ้นพร้อมกับเสียงเอะอะของคนหลายคนทำให้ผมสนใจยิ่งนัก จึงรีบเดินออกไปดูที่หน้าบ้าน เห็นคนมาชุมนุมกันที่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ต่างแบกต่างถือของอะไรมากันเต็มไม้เต็มมือ
"ยอด อย่าออกไปนะ" เสียงแม่ผมตะโกนมาจากข้างในบ้าน
ผมเดินกลับมาหาแม่เห็นแม่กำลังทอดไข่ผัดข้าวอยู่ผมนั่งดูแม่ทำกับข้าวไปจนเสร็จ แล้วมาหันมาจัดการผมแทนพาไปอาบน้ำแล้วตัดข้าวใส่ถ้วยมาป้อนให้ ผมชอบมากเลยข้าวผัดไข่ ในถ้วยพลาสติกสีสวยถ้วยโปรดของผม
"จะมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วนะ โก๋กับเก๋จะมาเป็นเพื่อนเล่นนะ ไปดูเค้าสร้างบ้านกันเถอะ"
ผมไม่สนใจที่แม่พูด ผมรีบเดินนำแม่ไปดูว่าเค้าทำอะไรกันเลย แม่เดินตามผมมาติดสั่งให้ผมหยุดแล้วป้อนข้าวเป็นระยะ
"ยอด กินข้าวกับอะไร " เสียงผู้หญิงคนหนึ่งผอม ขาว ท่าทางใจดี ยืนยิ้มมาทางผม ผมจำไม่ได้ว่าตอบว่าอะไร แม่ผมคุยกับผู้หญิงคนนั้นแทนผม
"ยอดนี่ป้าเริญนะ ป้าเค้ากำลังปลูกบ้านอยู่ใกล้บ้านเรา" แม่แนะนำผมให้รู้จัก
"ปีหน้าก็เข้าโรงเรียนได้แล้ว ไปพร้อมกับเก๋เลยรุ่นเดียวกัน ไปเข้าเรียนอนุบาลโรงเรียนวัดหนองน้ำขาว" ป้าพูดกับแม่ผม
ผมได้ยินเรื่องโรงเรียนก็หูผึ่งขึ้นมาทันที แต่เพราะกำลังสนใจกับการทำงานของคนอื่น ๆ โดยรอบอยู่จึงไม่สนใจการสนทนาของทั้งสองคน ผมเข้าไปยกนั้นจับนี่แต่แม่ก็คอยมาจับมาห้ามเข้าไปในที่เค้าก่อสร้างอยู่ ผมไม่สนใจกินข้าวอีกแล้วได้แต่ดูเค้าทำงานกันจนแม่เรียกให้กลับบ้าน
ไม่นานบ้านของป้าเริญก็เสร็จ ผมเดินมาเล่นมายืนดูบ่อย ๆ จึงได้รู้จักกับลุงเบิ้มสามีของป้าเริญ มีศักดิ์เป็นพี่ชายของพ่อของผมนั้นเอง บ้านของป้าเริญเหมือนกับบ้านของผมเลย คือ เป็นบ้านที่เป็น "กระต๊อบ" ไม่ใหญ่นักไม่มีห้อง เสาร์เป็นไม้ ข้างฝาเป็นไม้ไผ่ขัดแต๊ะสานกัน และหลังคามุงจาก ไม่มีห้องครัว ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัวไว้ด้านหนึ่งในบ้าน ห้องนอนก็จะอยู่อีกฝั่งตรงข้ามกัน ในบ้านมีเตียงนอนเป็นไม้อยู่เตียงเดียว มีราวผ้าอยู่ใกล้เตียงนอนเป็นเชือกผูกไว้กับเสาร์สองเสาร์ ไว้เก็บ ตาก และพาดผ้าไว้ทุกอย่างจนเชือกห้อยลงมาก ห้องครัวมีแต่เตากับฟืนอยู่ใกล้กัน กระทะกับหม้อแขวนอยู่ข้างฝาบ้าน ห้องน้ำก็เป็นธรรมชาติถือจอบ ถือเสียมไปด้วยก็สบายแล้ว สรุปบ้านสองหลังเหมือนกันมาก ที่ดินที่มาปลูกนี้เป็นที่เช่า ได้ยินแม่หรือใครเรียกว่า "สวน" ทุกเดือนมีคนมีเก็บค่าเช่าที่ เป็นผู้ชายตัวใหญ่ ผิวขาว หน้าตาอิ่มเอิบและท่าทางใจดีมาก เป็นที่ที่ใช้ปลูกหอมและข้าวพูด ส่วนที่ดินข้าง ๆ ก็ปลูกอ้อยสลับกับข้าวโพด เวลามันโตพร้อมกัน บ้านจะเห็นแต่หลังคาถ้ามองจากไกล ๆ ในบ้านเวลากลางวันก็ครึ้ม ๆ กลางคืนไม่ต้องพูดถึงมืดไปหมด จนผมกลัว "ผี" เป็นทีสุด

โครงการ KM For Fun...D

เมื่อวันที่ 27-28 กันยายน 2550 เนื่องจากได้ศึกษารายวิชา เครื่องมือการจัดการสำหรับการจัดการความรู้ กำหนดให้นักศึกษาฝึกการบูรณาการความรู้ โดยใช้เครื่องมือสำหรับการจัดการความรู้ จากทฤษฏีไปสู่การปฏิบัติเพื่อก่อให้เกิดประสิทธิภาพและประสิทธิผลในการดำเนินกิจกรรม โดยให้นักศึกษาจัดกิจกรรมในรูปแบบต่าง ๆ
วัตถุประสงค์
1. เพื่อนำเงินรายได้จากการจัดกิจกรรมของโครงการมาจัดตั้ง กองทุน KM Fun…D Learning เพื่อใช้ในการสนับสนุนกิจกรรมการเรียนการสอนของนักศึกษา KM ที่ร่วมกันจัดทุกชั้นปี หลักสูตรการจัดการความรู้ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต


2. เพื่อเป็นการบูรณาการความรู้โดยใช้เครื่องมือสำหรับการจัดการความรู้หลายรูปแบบสำหรับการดำเนินกิจกรรม
3. เพื่อนำความรู้จากการศึกษาการจัดการความรู้มาแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นในปัจจุบันและช่วยในด้านส่งเสริมภูมิปัญญาท้องถิ่นของชุมชน


ผลการดำเนินงานโครงการสำเร็จสิ้นเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยโดยได้ผมการดำเนินงานเป็นที่น่าพอใจ ทำให้นักศักษา KM ทุกรุ่นได้พบปะพูดคัยและทำกิจกรรมร่วมกัน ได้ทำในสื่งที่ไม่เคยทำ ได้คิดสร้างสรรค์เพราะเป็นงานที่ตนเองต้องแสดงศักยภาพออกมา ผมรู้สึกดีกับงานนี้มากครับ

บ้านเฟื้องฟ้า แด่น้อง ๆ ผู้น่ารัก

เมื่อวันเสาร์ที่ 20 ตุลาคม 2550 นักศึกษาหลักสูตรวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการความรู้ ได้เดินทางไปยังสถานสงเคราะห์เด็กอ่อนพิการทางสมองและปัญญา บ้านเฟื้องฟ้า ซึ่งอุปการะเด็กอ่อนพิการทางสมองและปัญญาไว้ประมาณ 500 คน ในครั้งนี้ได้นำสิ่งของที่จำเป็น เช่น ผ้าอ้อมสำเร็จรูป แป้งและขนม เป็นต้น พร้อมกับเงินบริจาคจากการดำเนินโครงการ KM For Fun...D จำนวน 4500 บาท ไปมอบให้